“Şu Ney’in neler söylediğini can kulağı ile dinle, o ayrılıktan şikâyet etmektedir.

Ney kendine has bir hal dili ile diyor ki: 

“ Kestiler sazlık içinden” der beni, Dinler ağlar hem kadın hem er beni. “

“Beni kamışlıktan kestiklerinden beri, feryadımdan duygulu erkek de, kadın da inlemekte ve ağlamaktadır. Şu var ki beni dinleyen her insan, benim neler dediğimi anlayamaz, Benim feryadımı duyamaz.  Beni anlamak, beni duymak için, ayrılık acısı çekmiş, gönlü yaralanmış, içli bir insan isterim ki, acılarımı, dertlerimi ona anlatayım. “

Aslından, vatanından ayrı düşmüş, oradan uzaklaşmış kişi, orada geçirmiş olduğu mutlu zamanları arar, o zamanı tekrar yaşamak ister, ayrıldığı sevgiliye tekrar kavuşmayı arzu eder. 
Ben her mecliste, her toplulukta, inledim, ağladım, durdum. Ben, huysuz insanlarla da, iyi insanlarla da düşüp kalktım…

Ney, tasavvufta nefsânî arzularından kurtulmuş, ilâhî sevgi ile dolmuş kâmil insanın sembolüdür. Ney, kamışlıktan ayrı düştüğü için inlemektedir. İnsan da, ezeldeki ruh âleminden dünyaya sürgün edilmiştir. Hakk’tan ayrı düştüğü için muzdariptir. Dünyada yaşadığı müddetçe acılar, hastalıklar, belâlar içinde çırpındıkça insan, ruh âlemindeki mutluluğunun özlemini duyacak, yabancı olduğu ve sürgün gibi yaşadığı dünyadan kurtuluş yollarını arayacaktır. 
Mesnevi’den Seçmeler 

Aşk ile öyle bir alevdir ki parlayınca sevgiliden başka ne varsa hepsini yakar. RUMİ

(Alıntıdır)

Kaynak: Demet Yıldırım